سفارش تبلیغ
صبا ویژن
مردم خواسته دنیا خرده گیاهى است خشک و با آلود که از آن چراگاه دورى‏تان باید نمود . دل از آن کندن خوشتر تا به آرام رخت در آن گشادن ، و روزى یک روزه برداشتن پاکیزه‏تر تا ثروت آن را روى هم نهادن . آن که از آن بسیار برداشت به درویشى محکوم است و آن که خود را بى نیاز انگاشت با آسایش مقرون . آن را که زیور دنیا خوش نماید کورى‏اش از پى در آید . و آن که خود را شیفته دنیا دارد ، دنیا درون وى را از اندوه بینبارد ، اندوه‏ها در دانه دل او رقصان اندوهیش سرگرم کند و اندوهى نگران تا آنگاه که گلویش بگیرد و در گوشه‏اى بمیرد . رگهایش بریده اجلش رسیده نیست کردنش بر خدا آسان و افکندنش در گور به عهده برادران . و همانا مرد با ایمان به جهان به دیده عبرت مى‏نگرد ، و از آن به اندازه ضرورت مى‏خورد . و در آن سخن دنیا را به گوش ناخشنودى و دشمنى مى‏شنود . اگر گویند مالدار شد دیرى نگذرد که گویند تهیدست گردید و اگر به بودنش شاد شوند ، غمگین گردند که عمرش به سر رسید . این است حال آدمیان و آنان را نیامده است روزى که نومید شوند در آن . [نهج البلاغه]
 
چهارشنبه 87 تیر 12 , ساعت 11:34 صبح

دلم همواز زنو شال و قوا کرد

دُوارته رهسه ز ره مو جدا کِرد

ندونوم سیچه ای دیلق گِرِدِه

دوتاییمونه وا یَک مفتِلا کِرد

به‌جونم هم زنو تش ونده ای دل

نه وام ایگو نه وام ایخنده ای دل

ز دستس نم پنه وا کی بیاروم

وُلا دی هونومه ورکنده ای دل

تو گیره زوونیام بیدی دل ای دل

سی هر کاری وابام بیدی دل ای دل

وُلا دی لیوه وابیدُم زِ دستت

تو خو هرجا نَهام بیدی دل ای دل

وُلا دی لیوه وابیدم ز دستت

تو خو هرجا نَهام بیدی دل ای دل

نَدونُم سیچه هَمقُو بی‌قرارُم

ز کارُوم دی خُومم سر نی دِرارُم

به روز اَفتَونِه اِپاهُم تا به‌دَره

به‌شَو آستاره‌هانه ایشُماروم

مونوم واستی دیندا دل بِدَونُم

ای‌ترسُم بعده زی دی وِل بِدَونُم

آی دِلُم جا نیگره اندی دونُم

وای که خیلی تحله بی‌حاصل بِدَونُم

                                                               

 



لیست کل یادداشت های این وبلاگ