پروانه ز عشق شمع دایم اسوسه، دی بلال |
زنجیره عشقه که نیلس بگُروسه، دی بلال |
مهِ چارده ار تَری بِنیَر چه ماتم، دی یلال |
ز خجالت هر شُوی هی ری وِلاتَر، دی بلال |
بلال بلالُم، دی بلال، بــِهلُم بـــِنالُم، دی بلال |
چَویله کِرِه کمر باد آوشِنیدِس، دی بلال |
دله کُر کاردینِ تر، غم انجــِنیدس، دی بلال |
ترجمه:
پروانه از عشق شمع مدام میسوزد |
زنجیره عشق است که مانع گریختن او میشود |
ماه شب چهارده اگر میتوانی غم و ماتم ما را نظارهگر باش |
از خجالت هر شب پایینتر میروی و کوچکتر میشوی |
بلال، بگذار نالهی خود را ادامه دهم |
چویلی(نوعی گیاه) که بر کمر کوه میباشد را باد پریشان کرده و عطرش در فضا پراکنده است |
دل این پسر مانند کاردین(نوعی گیاه)، تر و تازه بود، غم آنرا تکه تکه کرد |
دلم همواز زنو شال و قوا کرد |
دُوارته رهسه ز ره مو جدا کِرد |
ندونوم سیچه ای دیلق گِرِدِه |
دوتاییمونه وا یَک مفتِلا کِرد |
بهجونم هم زنو تش ونده ای دل |
نه وام ایگو نه وام ایخنده ای دل |
ز دستس نم پنه وا کی بیاروم |
وُلا دی هونومه ورکنده ای دل |
تو گیره زوونیام بیدی دل ای دل |
سی هر کاری وابام بیدی دل ای دل |
وُلا دی لیوه وابیدُم زِ دستت |
تو خو هرجا نَهام بیدی دل ای دل |
وُلا دی لیوه وابیدم ز دستت |
تو خو هرجا نَهام بیدی دل ای دل |
نَدونُم سیچه هَمقُو بیقرارُم |
ز کارُوم دی خُومم سر نی دِرارُم |
به روز اَفتَونِه اِپاهُم تا بهدَره |
بهشَو آستارههانه ایشُماروم |
مونوم واستی دیندا دل بِدَونُم |
ایترسُم بعده زی دی وِل بِدَونُم |
آی دِلُم جا نیگره اندی دونُم |
وای که خیلی تحله بیحاصل بِدَونُم |
مو هنیزه مندیرم |
تی به رَهِت ایمَهنُم |
شَوقِ دیدارت هر دم |
سی تو چینو ایسوسُم |
بهارُم زرده، ز جون سیرُم |
مَندُمه خُومه تک، داغ دیری ز یَک |
تا تش اینی به جونُم |
ترجمه:
مو هنیزه مندیرم |
تی به رَهِت ایمَهنُم |
شَوقِ دیدارت هر دم |
سی تو چینو ایسوسُم |
بهارُم زرده، ز جون سیرُم |
مَندُمه خُومه تک، داغ دیری ز یَک |
تا تش اینی به جونُم |
بیَو که وابا یک یه عهدی بُوندیم | ||||||||
حالا که مونو تو چی خین یَکیم بیاو | ||||||||
نَوا بنشینیم? مو که اوریستُم | ||||||||
حالا که مونو تو سِتینه یکیم گوو | ||||||||
تو وا که چی افتو دی خوت بدرایی | ||||||||
که شو نورسته دوارته به شُوخی | ||||||||
ستینه دلُم نه? ستینه وجودم | ||||||||
بشون که نزهنیم همه زنو یه دَو دی ترجمه:
|
داکُم هی… داکُم…. |
چی کُنار لُوه ره… عزیزم |
آ…ی یه گلی منه مالمون رده غریوی |
هرکمون نازکدلیم سیس بگریویم |
عزیزم هی داده بیداد… |
یعنی:
مادر… اه مادر (لفظ درماندهگی( |
عزیزم مثل درخت کُنار لب راه… (کُنار لب جاده بهدلیل اینکه هر رهگذری سنگی بهش میزنه یا با چوب به جونش میافته در اکثر مواقع برگهاش ریخته و میوههاش به تاراج رفته!)
|
گلی از دیارمان به غربت رفتهست |
هر کداممان که نازکدلیم برایش اشک بریزیم |
عزیزم… ای داد بیداد… |